ADVERTISEMENTs
ਤਿੰਨ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ: ਜਦੋਂ ਛਾਂਟੀ ਇੱਕ ਆਮ ਭਾਸ਼ਾ ਬਣ ਗਈ
ਅੱਜ, ਨੌਕਰੀ ਛੁੱਟਣ ਵਿੱਚ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣ ਜਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
-
ਸਟਾਫ਼ ਪੱਤਰਕਾਰ - Sun, 05, Oct 2025
- 11:12 EDT
- 6
ਤਿੰਨ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ: ਜਦੋਂ ਛਾਂਟੀ ਇੱਕ ਆਮ ਭਾਸ਼ਾ ਬਣ ਗਈ / pixels
ਇੱਕ ਅਮਰੀਕੀ ਕੰਪਨੀ ਲਈ ਘਰੋਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਕਰਮਚਾਰੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਈ: ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ 9 ਵਜੇ ਲੌਗਇਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ 11 ਵਜੇ ਦੀ ਮੀਟਿੰਗ ਲਈ ਸੱਦਾ ਪੱਤਰ ਦੇਖਿਆ। ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਕੈਮਰੇ ਅਤੇ ਮਾਈਕ੍ਰੋਫ਼ੋਨ ਬੰਦ ਸਨ। ਸਾਡੇ ਸੀਓਓ ਨੇ ਕਿਹਾ, 'ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਔਖਾ ਫੈਸਲਾ ਲਿਆ ਹੈ - ਸਾਡੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਭਾਰਤੀ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ।' ਬੱਸ ਇੰਨਾ ਹੀ ਹੋਇਆ, ਅਤੇ ਮੀਟਿੰਗ 11:04 ਵਜੇ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ। 3 ਮਿੰਟ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਨੌਕਰੀ ਚਲੀ ਗਈ।"
ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਬੇਰਹਿਮ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਹੁਣ ਆਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਪੋਸਟ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਕਮੈਂਟ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਕਹਾਣੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਹੇ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਰੀਹੈਸ਼ ਲੱਗ ਰਹੇ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਲਿਖਿਆ, "ਬਿਲਕੁਲ ਇਹੀ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵੀ ਵਾਪਰੀ।"
ਇੱਕ ਹੋਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਨੂੰ ਦੋ ਮਿੰਟਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ-ਅੰਦਰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਕੰਪਨੀ ਪੁਨਰਗਠਨ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਬੱਸ - ਨੌਕਰੀ ਚਲੀ ਗਈ ਗਈ।"
ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਵਾਰ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਅਸਲ ਦਰਦ HR ਕਾਲਾਂ ਤੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।"
ਭਾਰਤ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਅਮਰੀਕਾ, ਛਾਂਟੀ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀ ਹੈ: ਥਕਾਵਟ, ਸਦਮਾ, ਅਤੇ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ।
ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਜਾਣਾ ਹੁਣ ਕੋਈ "ਘਟਨਾ" ਨਹੀਂ ਰਹੀ, ਇਹ ਇੱਕ ਪੈਟਰਨ ਬਣ ਗਈ ਹੈ।
ਕੋਈ ਕੋਡ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ—ਅਤੇ ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲੌਗਇਨ ਅਯੋਗ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਈਮੇਲ ਮਿਲੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ, "ਰਾਤ 8 ਵਜੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਮਝੌਤੇ 'ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰੋ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।"
ਵਿੱਤੀ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਹਨ - ਨਵੀਂ ਨੌਕਰੀ ਲੱਭਣਾ, ਇੰਟਰਵਿਊ ਦੇਣਾ - ਪਰ ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘਾ ਜ਼ਖ਼ਮ ਮਾਨਸਿਕ ਸਦਮਾ ਹੈ।
ਇੱਕ ਯੂਜ਼ਰ ਨੇ ਲਿਖਿਆ, “ਉਹ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਦੀਆਂ ਹਨ।”
ਇੱਕ ਹੋਰ ਯੂਜ਼ਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਡਰਾਉਂਦਾ ਹੈ—ਇੱਕ ਪਲ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਟੀਮ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਅਗਲੇ ਪਲ ਤੁਸੀਂ ਬਾਹਰੀ ਹੋ।”
ਪਰ ਇਸ ਸਦਮੇ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਕੁਝ ਲੋਕ ਫਿਰ ਉੱਠੇ।
ਇੱਕ ਔਰਤ, ਜਿਸਨੇ ਆਪਣੇ ਬੌਸ ਦੇ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਪੁਨਰਗਠਨ ਵਿੱਚ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਆਰਾਮ ਕੀਤਾ, ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ, ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਜਗ੍ਹਾ ਲਈ ਅਰਜ਼ੀ ਦਿੱਤੀ - ਅਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਇੱਕ ਬਿਹਤਰ ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿੱਚ ਹਾਂ।"
ਇੱਕ ਕੰਟੇਂਟ ਰਾਇਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਇੱਕ ਗਾਇਕ-ਗੀਤਕਾਰ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਰਸਤਾ ਅਪਣਾਉਣ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ।"
ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ, "ਸਭ ਕੁਝ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਕਰਕੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।"
ਲੋਕ ਸੱਚ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ—"ਮੈਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ," "ਮੈਂ ਗੁਆਚਿਆ ਹੋਇਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।"
ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ—“ਤੁਸੀਂ ਦੁਬਾਰਾ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਵੋਗੇ।”
ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਹੁਣ ਇੱਕ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸਹਾਰਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ—ਉਹ ਸਹਾਰਾ ਜੋ ਕੰਪਨੀਆਂ ਹੁਣ ਪ੍ਰਦਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀਆਂ।
ਇੱਕ ਅਜਨਬੀ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, "ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰੋ, ਆਪਣੇ ਹੁਨਰਾਂ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰੋ।"
ਕੁਝ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਭੇਜਦੇ ਹਨ, ਕੁਝ ਗੁੱਸਾ, ਅਤੇ ਕੁਝ ਰੈਫਰਲ ਲਿੰਕ।
ਸ਼ਾਇਦ ਇਹੀ ਅੱਜ ਪੇਸ਼ੇਵਰਤਾ ਹੈ—ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਹੀਂ, ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਸਥਿਰਤਾ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਹ ਲਚਕੀਲਾਪਣ ਜੋ ਲੋਕ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਜੇਕਰ ਕੰਪਨੀਆਂ ਨੇ ਛਾਂਟੀ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਠੰਡਾ ਅਤੇ ਬੇਰਹਿਮ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਨੇ ਰਿਕਵਰੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਸਮੂਹਿਕ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਨੌਕਰੀ ਗੁਆਉਣ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਮਿੰਟ ਲੱਗ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਪਰ ਹੁਣ ਰਿਕਵਰੀ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
Related
ADVERTISEMENT
ADVERTISEMENT
ADVERTISEMENT
E Paper
ADVERTISEMENT
Video
Comments
Start the conversation
Become a member of New India Abroad to start commenting.
Sign Up Now
Already have an account? Login