“ਸਾਨੂੰ ਹੋਰ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਅਤੇ ਨਵੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ” — ਕਿਮ ਸਿੰਘ, ਮੇਸਨ ਸਿਟੀ ਕੌਂਸਲ ਉਮੀਦਵਾਰ / Courtesy

ਡਾ. ਕਿਮ ਸਿੰਘ, ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਕਾਰਕੁਨ, ਵਿਦਵਾਨ, ਅਤੇ ਕਲੀਨਿਕਲ ਪੇਸ਼ੇਵਰ, ਓਹੀਓ, ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਮੇਸਨ ਸਿਟੀ ਕੌਂਸਲ ਲਈ ਚੋਣ ਲੜ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਮਾਪੇ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਹਨ। ਕਿਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਗਰੀਬ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਈ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਇੰਟਰਵਿਊ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਭਾਰਤੀ-ਅਮਰੀਕੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਅਤੇ ਇਮੀਗ੍ਰੇਸ਼ਨ ਵਰਗੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮੁੱਦਿਆਂ 'ਤੇ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ। ਉਸਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦੇ ਮੁੱਖ ਅੰਸ਼ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ -

ਤੁਹਾਡੇ ਭਾਰਤੀ ਪਿਛੋਕੜ ਨੇ ਜਨਤਕ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਸਫ਼ਰ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ?

ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਲਗਭਗ ਪੂਰਾ ਕਰੀਅਰ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਇਆ ਹੈ। ਮੈਂ 15 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਨਰਸਿੰਗ ਹੋਮ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ ਸੀ - ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਹਿਲਾਉਣਾ , ਖੁਆਉਣਾ ਅਤੇ ਸਾਫ਼ ਕੱਪੜੇ ਦੇਣਾ। ਇਹ ਅਭਿਆਸ ਘਰ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬੀਮਾਰ ਸਨ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ ਸੀ - ਇਹ ਸਾਡੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।

ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਸੰਸਥਾ ਲਈ ਸਵੈ-ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜੋ ਘਰੇਲੂ ਹਿੰਸਾ ਅਤੇ ਜਿਨਸੀ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਦੇ ਪੀੜਤਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਪੀੜਤਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਇਕੱਲੇ ਮਹਿਸੂਸ ਨਾ ਕਰਨ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਅਪਾਹਜ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਇਹ ਮੇਰੇ ਕਰੀਅਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਲੰਬਾ ਹਿੱਸਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਮਾਨਸਿਕ ਸਿਹਤ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਲਾਇਸੰਸਸ਼ੁਦਾ ਕਲੀਨੀਸ਼ੀਅਨ ਬਣ ਗਈ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਨਸਿਕ ਜਾਂ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਸਨ।

ਹੁਣ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦਾ ਮੇਰਾ ਟੀਚਾ ਹੈ - ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ।

ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਸਨ ਸਿਟੀ ਕੌਂਸਲ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਭਾਰਤੀ-ਅਮਰੀਕੀ ਔਰਤ ਹੋਵੋਗੇ। ਕੀ ਭਾਰਤੀ-ਅਮਰੀਕੀ ਭਾਈਚਾਰਾ ਤੁਹਾਡਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ?

ਹਾਂ, ਬਿਲਕੁਲ। ਹੁਣ ਤੱਕ, ਸਿਟੀ ਕੌਂਸਲ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਰੰਗੀਨ ਜਾਂ ਭਾਰਤੀ ਮੂਲ ਦਾ ਵਿਅਕਤੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਰੰਗੀਨ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਔਰਤ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੀਜੀ ਭਾਰਤੀ ਮੂਲ ਦੀ ਉਮੀਦਵਾਰ ਹਾਂ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਭਾਰਤੀ-ਅਮਰੀਕੀ ਉਮੀਦਵਾਰ, ਮੁਰਲੀ ​​ਸਵਾਮੀ, ਵੀ ਚੋਣ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਸਿਟੀ ਕੌਂਸਲ ਵਿੱਚ ਰੰਗੀਨ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇਗੀ।

ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਅਤੇ ਏਸ਼ੀਆਈ ਭਾਈਚਾਰੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਵੋਟਿੰਗ ਕਿਉਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਕੀ ਫਾਇਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉਤਸ਼ਾਹ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਜਿੱਤੀਏ ਜਾਂ ਨਾ ਜਿੱਤੀਏ, ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਵਧਾਵਾਂਗੇ, ਤਾਂ ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਫਲਤਾ ਹੋਵੇਗੀ।

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸਿੱਖਿਆ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮੁੱਦਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ 55% ਬੱਚੇ ਹੁਣ ਰੰਗਾਂ ਦੇ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਭਾਰਤੀ ਅਤੇ ਏਸ਼ੀਆਈ ਬੱਚੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ, ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਫੈਸਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।

ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਚੋਣ ਮੁਹਿੰਮ ਵਿੱਚ ਕਿਹੜੇ ਮੁੱਦਿਆਂ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ?

ਸਿਟੀ ਕੌਂਸਲ ਦਾ ਕੰਮ ਬਹੁਤ ਸਥਾਨਕ ਹੈ—ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੜਕਾਂ, ਆਵਾਜਾਈ, ਟੋਏ, ਆਦਿ। ਪਰ ਮੇਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮੁੱਦਾ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਅਤੇ ਉਮਰ ਸਮੂਹਾਂ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਘੱਟ ਉਮਰ ਦੇ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸੰਗਠਨਾਤਮਕ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰੇਟ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਟੀਚਾ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰੇਕ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ ਜਾਵੇ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਹਰ ਨਾਗਰਿਕ ਹਿੱਸਾ ਲਵੇ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਫੈਸਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਰਦਰਸ਼ਤਾ ਨੂੰ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਏ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਨੇਤਾ ਕਿਹੜੇ ਫੈਸਲੇ ਲੈ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਉਂ।

ਤੁਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਸਿਟੀ ਕੌਂਸਲ 'ਤੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖੋਗੇ?

ਹਾਂ, ਬਿਲਕੁਲ। ਮੇਰਾ ਪੂਰਾ ਜੀਵਨ ਇਸ ਸਿਧਾਂਤ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਫੈਸਲਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਨੀਤੀ ਕਿਸੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਸਮਰਥਨ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੀ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਅਪਾਹਜ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਿਟੀ ਕੌਂਸਲ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ, ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਸਮਾਂ ਕੰਮ ਜਾਰੀ ਰੱਖਾਂਗੀ।

ਕੀ ਹੁਣ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨੌਜਵਾਨ ਭਾਰਤੀ ਅਮਰੀਕੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ?

ਹਾਂ, ਹੁਣ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੋਕ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਮਾਇਨੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਅਨੁਭਵ ਵੱਖਰੇ ਹਨ - ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ।

ਮੈਨੂੰ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਇੰਡੀਅਨ ਅਮਰੀਕਨ ਇਮਪੈਕਟ ਫੰਡ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਜੋ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਪਵਨ ਵੀ. ਪਾਰਿਖ (ਹੈਮਿਲਟਨ ਕਾਉਂਟੀ ਕਲਰਕ ਆਫ਼ ਕੋਰਟਸ) ਅਤੇ ਆਫਤਾਬ ਪੁਰੇਵਾਲ (ਸਿਨਸਿਨਾਟੀ ਦੇ ਮੇਅਰ) ਵਰਗੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਤੋਂ ਸਮਰਥਨ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਜਿੱਤਾਂ ਜਾਂ ਹਾਰਾਂ, ਮੈਂ ਇਸ ਸੰਗਠਨ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਰਹਾਂਗੀ ਤਾਂ ਜੋ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮੌਕਾ ਮਿਲ ਸਕੇ।

ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਭਾਰਤੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ?

ਹਾਂ, ਬਿਲਕੁਲ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਹਾਂ - ਸਾਨੂੰ ਖਾਣਾ, ਸੰਗੀਤ ਅਤੇ ਸਮਾਜਕ ਮੇਲ-ਜੋਲ ਪਸੰਦ ਹੈ। ਇਸ ਅਕਤੂਬਰ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਚਾਰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੀਵਾਲੀ ਸਮਾਗਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਈ । ਮੈਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨਣਾ, ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਣਾ ਅਤੇ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖਣਾ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ।

ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ 100ਵੇਂ ਜਨਮਦਿਨ ਲਈ ਕੈਲੀਫੋਰਨੀਆ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਨਾ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ - ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡਾ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਜੇ ਭਾਰਤ ਨਹੀਂ ਗਈ, ਪਰ ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨੇੜਿਓਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਾਂ।

ਕੀ ਓਹੀਓ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ?

ਹਾਂ, ਸਾਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਭਿੰਨ ਅਤੇ ਬਹੁ-ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਾਡੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਪਬਲਿਕ ਸਕੂਲਾਂ ਅਤੇ ਪੀ ਐਂਡ ਜੀ ਵਰਗੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ, ਜੋ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤੀ ਅਤੇ ਏਸ਼ੀਆਈ ਇੰਜੀਨੀਅਰਾਂ, ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਅਤੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਇੱਥੇ ਨਿਵੇਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾ ਰਹੇ ਹਨ - ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਨੂੰ ਪਛਾਣਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵਾਪਸ ਦੇਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।

ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਰੀਅਰ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਬਾਰੇ ਦੱਸੋ।

ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਅਮਰੀਕਾ ਆਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਇੱਥੇ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ।ਘਰ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਰਤੀ ਜੀਵਨ ਜਿਉਂਦੇ ਸੀ - ਖਾਣਾ, ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜ, ਤਿਉਹਾਰ - ਪਰ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬਾਹਰ ਸਭ ਕੁਝ ਅਮਰੀਕੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਸੀ।

ਇਹ ਦੋ ਦੁਨੀਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਰਗਾ ਸੀ - ਨਾ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਰਤੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਮਰੀਕੀ। ਪਰ ਇਸ ਅਨੁਭਵ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਿਖਾਇਆ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਦਾ ਮੇਲ ਹੀ ਮੇਰੀ ਪਛਾਣ ਹੈ।